Założenia:
Istnieje wiele nurtów i rodzajów psychoterapii. Ważne jest, aby decydując się na jedną z nich, przeanalizować podstawowe założenia teoretyczne związane z konkretnym nurtem, określające sposób leczenia, jego przebieg oraz czynniki leczące czy wreszcie skuteczność.
W mojej pracy stosuję podejście psychodynamiczne, które zostało opracowane w oparciu o dorobek współczesnej psychiatrii oraz koncepcji psychoanalitycznych. Zakłada ono, że rozumienie życia psychicznego wymaga refleksji nad nieświadomością. Oznacza to, że życie człowieka opiera się w znacznej mierze na nieuświadomionych mechanizmach działania, wewnętrznych konfliktach, pragnieniach i potrzebach. To wpływa na sposób postrzegania rzeczywistości społecznej oraz na relacje interpersonalne. Relacje z innymi ludźmi wynikają z indywidualnego zbioru doświadczeń i emocji, które są z tymi wydarzeniami związane. Kluczem do nieświadomości są marzenia senne, objawy nerwicowe, przejęzyczenia oraz nabyte w dzieciństwie nieuświadomione sposoby tworzenia i przeżywania relacji z innymi ludźmi, a tym samym z psychoterapeutą.
Psychoterapia psychodynamiczna toczy się w oparciu o relację terapeutyczną czyli więź, jaka rozwija się pomiędzy pacjentem a terapeutą w trakcie trwania leczenia. Sesja odbywa się zawsze „twarzą w twarz”. Ma to znaczenie przy budowaniu poczucia bezpieczeństwa pacjenta. Uczestnicy mają ze sobą kontakt wzrokowy, co sprzyja budowaniu wzajemnej relacji. Pacjent zachęcany jest do swobodnego dzielenia się swoimi myślami, skojarzeniami, odczuciami. Terapeuta stawia hipotezy dotyczące życia psychicznego pacjenta, uwzględniając treści wnoszone przez niego podczas sesji, dane biograficzne i dynamikę relacji terapeutycznej.
Szczególnie istotna dla terapeuty psychodynamicznego jest analiza zjawiska przeniesienia czyli nieświadomego procesu, który polega na kierowaniu do terapeuty oraz innych osób z otoczenia uczuć, oczekiwań, postaw jakie pacjent doświadczał wobec znaczących osób w przeszłości.
Praca terapeutyczna polega na dostarczaniu pacjentowi nowego rozumienia jego rzeczywistości wewnętrznej i zewnętrznej oraz umożliwienie mu przeżycia tego co wywoływało do tej pory cierpienie i wypracowania innego sposobu postrzegania przyszłości. Powyższe stanowi bazę do wprowadzania korzystnych zmian w funkcjonowaniu psychicznym i społecznym.